วัดโชมโยจิ

วัดโชเมียวจิเป็นวัดของนิกายชินงอน ริตสึ ก่อตั้งโดยซาเนโทกิ โฮโจในสมัยคามาคุระ และเป็นที่รู้จักในฐานะวัดประจำตระกูลของตระกูลคานาซาว่า โฮโจ ภายในบริเวณวัดโชเมียวจิ มีสวนเพียวแลนด์แผ่ขยายออกไป โดยมีโซริบาชิและสะพานแบนวางอยู่รอบสระน้ำอาจิไกเกะ สวนแห่งนี้ได้รับการออกแบบโดยคำนึงถึงภาพลักษณ์ของดินแดนบริสุทธิ์ และคุณสามารถเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ที่สวยงามของแต่ละฤดูกาลได้ วัดโชเมียวจิยังมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคานาซาว่า บุงโกะ ซึ่งเป็นสถานที่จัดเก็บหนังสืออันมีค่าที่ซาเนโทกิ โฮโจรวบรวมไว้ที่นั่น ปัจจุบัน คานาซาว่า บุนโกะได้รับการฟื้นฟูเป็นคานาซาว่า บุนโกะประจำจังหวัดคานางาวะ และเปิดดำเนินการเป็นพิพิธภัณฑ์และห้องสมุดที่เกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมยุคกลาง รูปภาพหลักของวัดโชเมียวจิคือพระโพธิสัตว์พระศรีอริยเมตไตรย ซึ่งได้รับการกำหนดให้เป็นทรัพย์สินทางวัฒนธรรมที่สำคัญของประเทศ นอกจากนี้ บริเวณนี้ยังเต็มไปด้วยอาคารเก่าแก่ เช่น อากะมง นิโอมง และคอนโดะ ทำให้ผู้มาเยือนได้สัมผัสถึงประวัติศาสตร์ มีเสน่ห์ไม่ว่าคุณจะมาเยี่ยมชมในฤดูกาลใดก็ตาม แต่แนะนำเป็นพิเศษในช่วงฤดูดอกซากุระบานในฤดูใบไม้ผลิและใบไม้เปลี่ยนสีในฤดูใบไม้ร่วง

สวนสวยมาก ฝั่งตรงข้ามของอุโมงค์ที่นำไปสู่คานาซาว่า บุงโกะเป็นเส้นทางบนภูเขาที่นำไปสู่หลุมศพของซาเนโทกิ โฮโจ มีที่จอดรถแบบหยอดเหรียญอยู่ใกล้ๆ แต่ควรระวังเนื่องจากมีถนนเดินรถทางเดียวหลายสาย ไม่มีที่จอดรถสำหรับรถจักรยานยนต์ คุณต้องจอดจักรยานไว้ที่ลานจอดจักรยานฟรีในสวนทะเลแล้วเดินต่อประมาณ 15 นาที

ทันทีที่ลงจากรถไฟสายเคคิวที่สถานีคานาซาวะ-บุนโกะ ฉันก็รู้สึกราวกับมีช่วงเวลาพิเศษกำลังหลั่งไหลเข้ามา ใช้เวลาเดินจากสถานีเพียงสิบนาที ผ่านย่านที่อยู่อาศัย และในที่สุดประตูอะคามอนก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า เมื่อผ่านประตูไป ฉันก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในอากาศทันที ท่ามกลางต้นไม้สูงใหญ่ ความวุ่นวายของเมืองก็จางหายไปในทันที ความเงียบสงบแผ่ซ่านไปทั่ว ราวกับฉันได้ก้าวข้ามกำแพงและก้าวเข้าสู่อีกยุคสมัยหนึ่ง ฉันเคยได้ยินมาว่าทางเข้าวัดนั้นงดงาม เรียงรายไปด้วยดอกซากุระในฤดูใบไม้ผลิ และประดับประดาด้วยต้นแปะก๊วยและใบไม้เปลี่ยนสีในฤดูใบไม้ร่วง แม้จะไม่มีดอกไม้หรือใบไม้เปลี่ยนสี แต่ตัววัดเองก็ยังคงมีบรรยากาศที่สงบเงียบ เมื่อก้าวเข้าสู่บริเวณวัด ฉันก็รู้สึกประทับใจกับรูปปั้นคงโกริกิชิที่ประตูนิโอมอนทันที รูปปั้นอันสง่างามของรูปปั้นเหล่านี้สะท้อนถึงความสง่างามที่ปกป้องสถานที่แห่งนี้มายาวนานหลายยุคสมัย จ้องมองพวกเราอย่างเงียบๆ ขณะที่เดินผ่านประตู เลยออกไปอีกหน่อยจะเป็นสวนสุขาวดี ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของวัดโชเมียวจิ บ่อน้ำอะจิกะอิเกะทอดยาวออกไปตรงกลาง มีสะพานโซริบาชิและฮิราบาชิสีแดงชาดเป็นเส้นโค้งสวยงามพาดผ่านผืนน้ำ ปลาคาร์ปตัวใหญ่แหวกว่ายอย่างผ่อนคลายในบ่อน้ำ และบางครั้งก็มีเป็ดและนกกระสามาเกาะพัก ด้วยความที่ดูเหมือนไม่ทันระวังตัวของพวกมัน ทำให้คุณรู้สึกได้ว่านี่คือพื้นที่พิเศษที่ธรรมชาติและมนุษย์ได้หายใจร่วมกัน ทัศนียภาพที่สะท้อนในบ่อน้ำก็งดงามตระการตา บนท้องฟ้าสีคราม แม้แต่ก้อนเมฆก็ยังกลมกลืนไปกับผิวน้ำ และในฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้สีแดงและเหลืองสดใสจะแผ่กระจายราวกับกระจก สร้างบรรยากาศลึกลับชวนให้มองแทบไม่เห็น เมื่อข้ามสะพานไปยังศาลาคนโด คุณจะพบกับศาลาชาคาโดะและหอระฆังหลังคามุงจาก บรรยากาศเรียบง่ายแบบวัฒนธรรมคามาคุระยังคงหลงเหลืออยู่ อาคารต่างๆ ไม่ได้ตกแต่งอย่างวิจิตรงดงาม แต่นั่นก็เป็นเหตุผลว่าทำไมจึงให้ความรู้สึกเงียบสงบ แค่หยุดยืนอยู่ตรงนั้นสักครู่ก็ทำให้จิตใจสงบลงได้ มีอุโมงค์อยู่ทางขวาสุดของบริเวณวัด และเลยไปคือห้องสมุดคานาซาวะบุงโกะ ที่นี่เป็นที่เก็บรักษาเอกสารและโบราณวัตถุอันทรงคุณค่าที่สะสมมาตั้งแต่สมัยคามาคุระ ทำให้ที่นี่เป็นสถานที่ที่คนรักประวัติศาสตร์ต้องมาเยี่ยมชม นิทรรศการจะเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ คุณจึงจะค้นพบสิ่งใหม่ๆ ทุกครั้งที่มาเยี่ยมชม การได้เห็นอุโมงค์เก่าๆ ด้านนอกทำให้คุณรู้สึกได้ว่าที่นี่ไม่ใช่แค่พิพิธภัณฑ์ แต่มันคือสถานที่ที่ถูกสร้างขึ้นจากมรดกทางประวัติศาสตร์ ร้านขนมและร้านน้ำชาเล็กๆ ริมทางเข้าสู่วัดสะท้อนถึงความคึกคักในอดีต แม้ว่าจะยังคงเปิดให้บริการอย่างเงียบๆ แต่ฉันก็รู้สึกผ่อนคลายลงเมื่อนึกถึงถนนสายนี้ที่เคยเป็นศูนย์กลางชีวิตของผู้คนในสมัยที่ครั้งหนึ่งเคยนำไปสู่คามาคุระ วัดโชเมียวจิยังแสดงให้เห็นถึงรูปลักษณ์ที่แตกต่างกันไปในแต่ละฤดูกาล ไม่ว่าจะเป็นดอกซากุระที่เรียงรายเป็นแถวในฤดูใบไม้ผลิ ดอกไอริสสีเหลืองในช่วงต้นฤดูร้อน ใบไม้เปลี่ยนสีและต้นแปะก๊วย และสะพานสีแดงชาดที่ส่องประกายระยิบระยับท่ามกลางอากาศหนาวเย็น เสน่ห์ของวัดอยู่ที่การมอบประสบการณ์ที่แตกต่างในแต่ละครั้งที่คุณมาเยือน การแสดงโนห์รอบกองไฟเดือนพฤษภาคมนั้นงดงามตระการตาเป็นพิเศษ เสียงกลองและการเต้นรำบนเวทีที่ตั้งอยู่ริมสระน้ำ สร้างสรรค์ประสบการณ์เหนือจินตนาการราวกับเวลาหยุดนิ่ง เปลวไฟจากกองไฟที่สั่นไหวในความมืดมิดของราตรี เงาสะท้อนบนสะพานสีแดงชาด และเสียงร้องและการเต้นรำที่ก้องกังวาน ฉันรู้สึกหลงใหลจนลืมความวุ่นวายของโลกนี้ไปได้เลย นอกจากนี้ยังมีเส้นทางเดินป่าสั้นๆ บนภูเขาด้านหลังวัด ซึ่งนำไปสู่หอฮักกาคุโดและสุสานของโฮโจ ซาเนโทกิ เส้นทางปีนเขาค่อนข้างชันและน่าทึ่ง แต่วิวของคานาซาวะ ฮักเคอิจากยอดเขานั้นงดงามจับใจ การได้สูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับมองดูท้องทะเลอันกว้างใหญ่และทิวทัศน์เมืองอันกว้างใหญ่ไพศาลเปรียบเสมือนรางวัลที่ทำให้คุณอยากกลับมาอีกครั้งแล้วครั้งเล่า วัดโชเมียวจิไม่ได้เป็นเพียงสถานที่สำหรับการเรียนรู้ประวัติศาสตร์เท่านั้น มันคือสถานที่ที่ธรรมชาติ ผู้คน และอดีตและปัจจุบัน หลอมรวมกันอย่างสงบสุข ผู้คนนั่งบนม้านั่งริมสระน้ำ รับประทานอาหารกลางวันพลางชมปลาคาร์ปและเต่า บางคนจดจ่ออยู่กับการวาดภาพ และบางคนนั่งสมาธิอย่างเงียบๆ ทุกคนต่างใช้เวลาตามอัธยาศัย แต่บรรยากาศโดยรวมกลับกลมกลืนอย่างน่าประหลาด โอบล้อมด้วยความเงียบสงบที่แสนสบาย การอาศัยอยู่ในเมืองใหญ่ทำให้เราคุ้นชินกับชีวิตที่เร่งรีบ แต่การมาที่นี่ให้ความรู้สึกเหมือนได้ค้นพบช่วงเวลาในอดีตที่ลืมเลือนไป ที่วัดโชเมียวจิ ฉันได้ค้นพบความสงบสุขในจิตใจ โอบล้อมด้วยธรรมชาติและประวัติศาสตร์ ฉันประหลาดใจมากที่ประสบการณ์อันล้ำค่าและลึกซึ้งเช่นนี้สามารถสัมผัสได้เพียงแค่การเดินทางสั้นๆ จากโตเกียว และฉันรู้สึกอย่างแรงกล้าว่าอยากกลับมาที่นี่อีกครั้งในฤดูกาลที่แตกต่าง

การเยี่ยมชมครั้งนี้จะมีขึ้นในวันที่ 20 สิงหาคม 2024 เมื่อคุณผ่านประตูสีแดงชาด ถนนทางเข้าจะทอดยาวเข้าสู่ย่านที่อยู่อาศัย งดงามมาก...ในช่วงฤดูดอกซากุระบานที่นี่จะมีต้นซากุระเรียงรายเป็นทิวแถว ที่สุดถนนจะมีประตูนิโอมงขนาดใหญ่ รูปปั้นนิโอะที่ประดับทั้งสองด้านมีความสูง 4 เมตร ตัวละคร One Piece หรืออะไรสักอย่าง? นอกจากนี้ ยังมีประตูที่กำหนดให้เป็นทรัพย์สินทางวัฒนธรรมที่จับต้องได้จากเมืองที่ด้านข้างของทางเข้า ภายในบริเวณมีโถงหลัก ชาคาโดะ และหอระฆัง และยังมีโครงสร้างที่มีลักษณะคล้ายศาลเจ้าอีกด้วย หลังจากสมัยเอโดะ สิ่งต่างๆ ก็เริ่มเสื่อมโทรมลง (เจดีย์สามชั้นไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไป แต่มีเครื่องหมายอยู่ในตำแหน่งที่ครั้งหนึ่งเคยตั้งตระหง่าน) และดูเหมือนว่าได้รับการคุ้มครองในฐานะโบราณสถานที่กำหนดระดับชาติ สวนนี้เรียกว่าสวนโจโดะ และมีเกาะเล็กๆ ในสระน้ำขนาดใหญ่ตรงกลาง แต่ละเกาะเชื่อมต่อกันด้วยไทโคบาชิ (โซริบาชิ) และสะพานแบน (ฮิราบาชิ) กล่าวกันว่าสะพานทั้งสองแห่งได้รับการบูรณะประมาณปี 1985 ตามภาพของวัดโชเมียวจิ ซึ่งเป็นทรัพย์สินทางวัฒนธรรมที่สำคัญ สะพานฮิราฮาชิมีความยาว 17 ม. และโซริฮาชิมีความยาว 18 ม. แต่มันเป็นโค้งที่ยอดเยี่ยมจริงๆ เป็นหนึ่งในจุดชมวิวที่เป็นตัวแทนของเขตคานาซาว่า อย่างไรก็ตาม วัดแห่งนี้ว่ากันว่าเป็นวัดประจำตระกูลของตระกูลคานาซาว่า โฮโจ