พิพิธภัณฑ์ประติมากรรมอาซาฮิกาวะ

ฉันรู้สึกประหม่าเล็กน้อยกับนิทรรศการถาวรที่ชั้นสอง เนื่องจากมีรูปปั้นมากมาย ฉันรู้สึกตกใจ แต่แล้วก็ผ่อนคลายลงเมื่อเห็นว่าครึ่งหนึ่งของพื้นเต็มไปด้วยนิทรรศการขนาดใหญ่ อาคารแห่งนี้เป็นทรัพย์สินทางวัฒนธรรมที่สำคัญแห่งเดียวในอาซาฮิกาวะที่ได้รับการกำหนดให้เป็นสมบัติแห่งชาติ ฉันชอบบันไดภายนอกเล็กๆ ที่มุมของระเบียงทางเดินและบันไดภายในมาก อาคารนี้อยู่ห่างจากสถานีอาซาฮิกาวะไปทางเหนือประมาณ 6 กม. ฉันจึงเช่าจักรยานที่สถานีและสามารถใช้เวลาเดินชมอย่างช้าๆ 4 ชั่วโมง 10 นาที โดยไปจากสวนโทคิวะไปยังสะพานอาซาฮิบาชิ ไปยังหออนุสรณ์โฮคุชิน ไปยังพิพิธภัณฑ์ประติมากรรมและศิลปะ ไปยังหออนุสรณ์ยาซูชิ อิโนอุเอะ ไปยังสนามเบสบอลสตาร์ฟิน ฉันพักที่สวนโทคิวะเป็นเวลานานเพราะฉันประทับใจที่นี่มาก

เยือนครั้งแรก 11 ตุลาคม 2025 เทอิจิโร นากาฮาระ (4 ตุลาคม 1921 - 7 มกราคม 1921) เป็นหนึ่งในประติมากรชั้นนำของญี่ปุ่นในยุคไทโช นากาฮาระเกิดที่เมืองคุชิโระ แต่ไม่ชอบพ่อที่เข้มงวดเกินไป จึงย้ายไปอยู่ที่เมืองอาซาฮิกาวะพร้อมกับแม่ในปี 1897 เพื่อให้ลุงและป้าฝ่ายแม่รับเป็นบุตรบุญธรรม ต่อมาเขาได้เข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นซัปโปโรจังหวัดฮอกไกโด (ปัจจุบันคือโรงเรียนมัธยมปลายซัปโปโรมินามิ) โดยมีเป้าหมายที่จะเป็นแพทย์ แต่หลังจากสอบตกและลาออกในปีที่สาม เขาจึงย้ายไปโตเกียวเพื่อศึกษาจิตรกรรม อย่างไรก็ตาม เนื่องจากราคาสีที่สูง เขาจึงเลิกวาดภาพและหันไปทำงานประติมากรรม เขาสร้างสรรค์ผลงาน 25 ชิ้นตลอดชีวิต จนกระทั่งเสียชีวิตเมื่ออายุ 32 ปี ด้วยภาวะยูรีเมียเฉียบพลันที่เกิดจากการทำงานหนักเกินไป ผลงานที่เหลือทั้ง 12 ชิ้นของเขา ยกเว้นผลงานบางชิ้นที่เขาไม่เคยพอใจและทำลายตัวเอง ถูกจัดแสดงที่พิพิธภัณฑ์ประติมากรรมอนุสรณ์นากาฮาระ เทอิจิโร อาซาฮิกาวะ ในปี พ.ศ. 2505 (โชวะที่ 37) กว่า 40 ปีหลังจากการเสียชีวิตของนากาฮาระ เทอิจิโร ผลงานของเทอิจิโรได้เดินทางมาถึงอาซาฮิกาวะด้วยความพยายามของฮิรากุชิ เดนชู เพื่อนและประติมากรของเขา ซึ่งเป็นต้นแบบของประติมากรรมรูปปั้นฮิรากุชิ เดนชู (ซึ่งทั้งสองร่วมกันสร้างสรรค์ภาพเหมือนของกันและกัน) รวมถึงคาโตะ อากิคิโยะ ผู้มีประสบการณ์เป็นครูสอนแทนในอาซาฮิกาวะและได้รับอิทธิพลจากเทอิจิโรจนผันตัวมาเป็นประติมากร วันที่ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2470 ริวโนะสุเกะ อาคุตะกาวะ ได้บรรยายในหัวข้อ "One Aspect of Poe" ณ โรงเรียนมัธยมปลายนิอิงาตะเดิม (ปัจจุบันคือมหาวิทยาลัยนิอิงาตะ) เขาได้ชมนิทรรศการ "Young Caucasian" ที่โรงเรียน และต่อมาได้เขียนไว้ในบันทึกการเดินทาง "โทโฮคุ ฮอกไกโด นีงาตะ" ว่า "โรงเรียนมัธยมปลายนีงาตะ ใครจะไปรู้? มีใครตกหลุมรักรูปปั้นทองสัมฤทธิ์ 'ชายหนุ่ม' ผลงานของนากาฮาระ เทอิจิโระบ้างไหม? ชายหนุ่มคนนี้ยังมีชีวิตอยู่!" (นีงาตะเป็นสถานที่ที่มีความเกี่ยวข้องกับมาโกโตะ ภรรยาของเทอิจิโระ และว่ากันว่ามหาวิทยาลัยนีงาตะมีรูปปั้นนี้อยู่สามชิ้น ได้แก่ ต้นฉบับและแบบจำลองสองชิ้น) อนุญาตให้ถ่ายภาพได้ทั้งภายในและภายนอกอาคารพิพิธภัณฑ์ รวมถึงประติมากรรมกลางแจ้ง แต่ห้ามถ่ายภาพผลงานศิลปะภายใน โปรดใช้เวลาบันทึกภาพนี้ไว้ในใจและดวงตาของคุณ อนึ่ง อาคารหลังนี้ “อาซาฮิคาวะ ไคโคฉะเก่า” ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่สำคัญของประเทศเมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม พ.ศ. 2532 และได้รับการบูรณะครั้งใหญ่ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2555 (H24) ถึง พ.ศ. 2560 (H29) โดยรื้อถอนบางส่วนและบูรณะใหม่ด้วยการป้องกันแผ่นดินไหวและการซ่อมแซมที่จำเป็นอื่นๆ ตัวอาคารเองก็ได้รับความนิยมอย่างมากเช่นกัน โดยมีนักท่องเที่ยวเดินทางมาด้วยรถแท็กซี่เป็นครั้งคราว

ตอนโตผมได้เรียนรู้ว่ารางวัลนากาฮาระ เทอิจิโระ ซึ่งเป็นประตูสู่ความสำเร็จของช่างแกะสลักชาวญี่ปุ่น จัดขึ้นที่เมืองอาซาฮิคาวะ คุณสามารถชมผลงานของศิลปินที่ได้รับรางวัลอันทรงเกียรติเช่นนี้ได้ที่พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ การมาเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์แห่งนี้จะทำให้คุณเข้าใจประวัติศาสตร์ของประติมากรรมญี่ปุ่นสมัยใหม่ ผลงานของนากาฮาระ เทอิจิโระ ซึ่งสร้างสรรค์ผลงานเพียงไม่กี่ชิ้นนั้น ค่อนข้างครบถ้วน และมีผลงานที่น่าชมมากมาย ตั้งแต่ผลงานอันทรงเกียรติของเขาอย่าง "Young Caucasian" ไปจนถึง "รูปปั้นฮิราคุชิ เดนชู", "รูปปั้นขอทานชรา" และ "ชายชรา" ผลงานอื่นๆ ได้แก่ ยาสุทาเกะ ฟุนาโกชิ, โยชิทัตสึ ยานางิฮาระ, ทาดาโยชิ ซาโตะ, เคียวโกะ อาซาคุระ, มาซารุ คิอุจิ, ทาดาโยชิ ซาโตะ, บิกกิ สุนาซาวะ, ชิน ฮงโก และคัตสึระ ฟุนาโกชิ ณ พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ ผมได้ชมผลงานอันทรงเกียรติของยาสุทาเกะ ฟุนาโกชิ "ปราสาทฮาระ" เป็นครั้งแรกในชีวิต เมื่อผมเห็นผลงานชิ้นนี้แล้ว ผมรู้สึกตื่นเต้นมากจนขนลุกเลยทีเดียว

ก่อนหน้านี้จะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินตามหลังมาขวางทางชมผลงาน แต่ดูเหมือนจะปรับปรุงดีขึ้นแล้ว ผลงานแต่ละชิ้นก็สวยงามมาก บางทีน่าจะจัดวางในรูปแบบที่สร้างสรรค์กว่านี้ได้ นิทรรศการพิเศษก็ดี แต่ผลงานถาวรกลับถูกจัดวางเรียงกันในห้องขนาดใหญ่ ทำให้การชื่นชมผลงานแต่ละชิ้นเป็นเรื่องยาก ลองแบ่งผลงานด้วยฉากกั้นเพื่อให้ดูโดดเด่นดูไหม จำนวนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมีจำกัด ผมเข้าใจว่าคงทำได้ยาก แต่ลองพิจารณาดูนะครับ อีกอย่าง ผมรู้สึกผิดหวังที่ไม่มีนิทรรศการผลงานที่ได้รับรางวัลล่าสุด เนื่องจากผลงานชิ้นนี้ถูกนำเสนออย่างโดดเด่นบนเว็บไซต์ของเมืองอาซาฮิคาวะ ผมจึงคิดว่าน่าจะมีโอกาสได้ชมผลงานเหล่านั้น Kaikosha เป็นอาคารที่ดี แต่พื้นชั้นล่างดูเหมือนจะไม่ได้ถูกเปลี่ยนใหม่ ทำให้มีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเวลาเดิน แต่ก็ถือว่าน่าสนใจทีเดียว ผมคิดว่าการได้ชมผลงานในพื้นที่ที่สะอาดสะอ้านและสวยงามนั้นเป็นเรื่องที่ดี

เป็นพิพิธภัณฑ์ที่ดี บรรยากาศดี เดิมทีสร้างขึ้นในฐานะกองพลที่ 7 ไคโคฉะ ดีใจที่มีมุมให้ย้อนรำลึกถึงประวัติศาสตร์ของอาคารนี้