พิพิธภัณฑ์อนุสรณ์สถานแผ่นดินไหวโคเบะ

เป็นสถานที่เก็บรวบรวมผลจากแผ่นดินไหวใหญ่ที่เกิดขึ้นเมื่อปี 1995 บ้านเมืองได้รับผลกระทบเยอะมาก มีฉายภาพจำลองการเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นด้วย ซึ่งน่ากลัวมากจริงๆ และก็มีโซนให้ความรู้เรื่องภัยพิบัติ การเตรียมตัวรับมือ จัดแสดงเนื้อหาไว้ดีมากๆ แต่อาจจะยากหน่อยเพราะส่วนใหญ่เป็นภาษาญี่ปุ่น มีภาษาอังกฤษบ้าง

เป็นที่ที่บันทึกประวัติศาสตร์แผ่นดินไหวที่ควรจดจำ และควรไปอย่างยิ่ง

ทำได้ดีมาก เด็กๆควรมา ได้ความรู้

สถาบันบรรเทาภัยพิบัติและฟื้นฟูมนุษย์ 🏚️ เนื้อหาประสบการณ์เฉพาะวัตถุประสงค์ * ย้อนรำลึกและเรียนรู้เกี่ยวกับภัยพิบัติ: ผู้เข้าชมสามารถชมภาพเหตุการณ์ ณ ขณะเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ฮันชิน-อาวาจิ (เช่น สภาพเมืองทันทีหลังเกิดแผ่นดินไหว ความคืบหน้าในการฟื้นฟู) ภาพถ่าย และโบราณวัตถุ * โรงละครและประสบการณ์: มีมุมหนึ่ง (อาคารฝั่งตะวันออก) ที่คุณสามารถสัมผัสประสบการณ์ความเสียหายจากแผ่นดินไหวและสึนามิได้อย่างสมจริงในโรงภาพยนตร์ 3 มิติ 360 องศา สถานการณ์ในขณะนั้นจะถูกจำลองขึ้นใหม่ด้วยเสียงและวิดีโอ เพื่อสร้างความประทับใจอย่างลึกซึ้ง * ความรู้เกี่ยวกับการป้องกันและบรรเทาภัยพิบัติ: ผู้เข้าชมจะได้รับการย้ำเตือนถึงความสำคัญของการป้องกันและบรรเทาภัยพิบัติ และจะได้เรียนรู้การเตรียมความพร้อมทางจิตใจและความรู้เฉพาะทางผ่านแบบทดสอบและวิธีการอื่นๆ ผู้เข้าชมบางรายรายงานว่านิทรรศการได้รับการปรับปรุงเป็นประจำ * ไกด์และอาสาสมัคร: ผู้เข้าชมจะมีโอกาสฟังคำอธิบายอย่างละเอียดเกี่ยวกับนิทรรศการจากเจ้าหน้าที่และอาสาสมัคร รวมถึงฟังการบรรยายจากนักเล่านิทาน (อาจมีกำหนดการไม่แน่นอน) ✅ ข้อดี (ข้อดี) และ ❌ ข้อเสีย (ข้อเสีย) ข้อดี (ข้อดี) * คุณค่าทางการศึกษา: สถานที่แห่งนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง ช่วยให้ความทรงจำเกี่ยวกับแผ่นดินไหวในอดีตยังคงสดใหม่ และช่วยให้ผู้เข้าชมได้เรียนรู้อย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับอันตรายของแผ่นดินไหวและความสำคัญของการป้องกันภัยพิบัติ ได้รับการยกย่องว่าเป็นแหล่งความรู้ที่เหมาะอย่างยิ่งสำหรับครอบครัวที่มีเด็กและผู้ที่ไปทัศนศึกษา * การจำลองแบบสมจริง: ภาพและนิทรรศการที่สมจริงมีประโยชน์สำหรับผู้ที่ไม่เคยประสบกับภัยพิบัติโดยตรง * ความประทับใจทางอารมณ์จากการฟื้นตัว: ผู้เข้าชมบางคนรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่งเมื่อได้เรียนรู้เกี่ยวกับการฟื้นตัวหลังภัยพิบัติของโกเบ ข้อเสีย (ข้อเสีย) * โรงภาพยนตร์ที่กระตุ้นความสนใจ ฯลฯ: การฉายภาพยนตร์มีภาพที่สมจริงในความมืดสนิทพร้อมเสียงดัง ซึ่งอาจทำให้เด็กเล็ก รวมถึงเด็กก่อนวัยเรียนรู้สึกตื่นเต้นเกินไป * ทัศนคติและการให้ข้อมูลของพนักงาน: รีวิวบางส่วนระบุว่าพนักงานไม่ค่อยเป็นมิตร และเข้าใจเวลาฉายและเวลาเลิกฉายของแต่ละโรงภาพยนตร์และมุมกิจกรรมได้ยาก ทำให้บางครั้งไม่สามารถเข้าชมได้ 📍 ข้อมูลเกี่ยวกับบรรยากาศและสิ่งอำนวยความสะดวก * อาคารและการออกแบบ: อาคารกระจกทั้งหมดที่สวยงามแห่งนี้มีการออกแบบเชิงสัญลักษณ์ขนาดใหญ่ พร้อมตัวเลข "1995" สลักอยู่ ทำให้นึกถึงเหตุการณ์แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ฮันชิน-อาวาจิ * โครงสร้างนิทรรศการ: พิพิธภัณฑ์แบ่งออกเป็นอาคารหลักฝั่งตะวันตกและอาคารฝั่งตะวันออก อาคารฝั่งตะวันออกมีนิทรรศการแบบอินเทอร์แอคทีฟมากมาย และบางครั้งถูกอธิบายว่าชวนให้นึกถึง "สวนสนุกขนาดเล็ก" * ความแออัด: รีวิวบางส่วนระบุว่าค่อนข้างเงียบสงบ ในขณะที่บางรีวิวระบุว่ามีนักเรียนที่เดินทางมาทัศนศึกษามาเยี่ยมชมบ่อยครั้ง ดูเหมือนจะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับช่วงเวลาของปีและวันในสัปดาห์ * อื่นๆ: บางครั้งพิพิธภัณฑ์จะถูกเยี่ยมชมเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมป้องกันภัยพิบัติ

เนื่องจากผมสนใจที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับความเสียหายจากแผ่นดินไหวเป็นอย่างมาก ผมจึงขอเน้นไปที่ความประทับใจของผมที่มีต่อเวสต์วิง แต่ช่วงแรกของการทัวร์จะเป็นการทัวร์แบบกลุ่ม เราจะขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นสี่และไกด์จะพาไปยังห้องโถงโรงภาพยนตร์ ซึ่งเราจะได้ชมภาพยนตร์ฉายเต็มจอที่ถ่ายทอดภาพเหตุการณ์ภัยพิบัติได้อย่างสมจริง อย่างที่ผู้กำกับภาพยนตร์ชื่อดังในวงการเทคนิคพิเศษคาดหวังไว้ คุณภาพและความสมจริงนั้นยอดเยี่ยมอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ จอขนาดใหญ่ฉายภาพการทำลายล้างสถานที่ชื่อดังที่ได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรงอย่างต่อเนื่อง จริงๆ แล้วหนังเรื่องนี้มีความยาวเจ็ดนาที แต่ผมรู้สึกว่ามันยาวกว่านั้น และอย่างที่ทุกคนบอก แสงไฟสว่างจ้าและดนตรีประกอบที่มืดสลัวทำให้หนังดูน่าตกใจมาก ผมรู้สึกมึนงงเล็กน้อยหลังจากหนังจบ... ก่อนการฉาย ทีมงานแจ้งสั้นๆ ว่าหนังเรื่องนี้ "ละเอียดอ่อน ข้ามได้" แต่ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะเน้นย้ำมากกว่านี้หน่อย แต่บางทีมันอาจจะจำเป็นเพื่อให้เห็นภาพความเสียหายที่แท้จริง หลังจากนั้น เราจะได้ชมไดโอรามาขนาดเท่าคนจริงที่จำลองฉากในภาพยนตร์ ซึ่งจำลองเมืองโกเบที่ถูกทำลายล้างขึ้นมาอย่างสมจริง ดนตรีประกอบที่ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ในพื้นที่ประสบภัย อย่างไรก็ตาม มันถูกใช้เป็นแค่ทางผ่านไปยังห้องวิดีโอถัดไปเท่านั้น ฉันจึงรู้สึกผิดหวังที่ไม่ได้เข้าไปดูใกล้ๆ (ซึ่งอาจทำให้บางคนรู้สึกสะเทือนใจได้) หลังจากดูวิดีโอ (ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศยุคเฮเซตอนต้น) กิจกรรมกลุ่มของพวกเราก็จบลง เราลงบันไดเลื่อนไปยังชั้นจัดแสดงเพื่ออธิบายเหตุการณ์ภัยพิบัติตั้งแต่แผ่นดินไหวจนถึงการฟื้นฟู จริงอยู่ที่พื้นที่จัดแสดงเต็มไปด้วยรูปภาพ ข้อความ และวิดีโอ ทำให้รู้สึกสับสนเล็กน้อยว่าจะดูตรงไหน ซึ่งน่าเสียดาย ส่วนตัวแล้ว ฉันรู้สึกประทับใจกับนิทรรศการจริงๆ มากกว่า เช่น นาฬิกาที่หยุดเดินในตอนที่เกิดแผ่นดินไหว และป้ายที่ละลายในกองไฟ โดยรวมแล้ว ฉันรู้สึกว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมมาก ทำให้เราได้เรียนรู้ถึงความเป็นจริงของความเสียหายและภัยพิบัติต่างๆ และมันทำให้ฉันนึกถึงความสำคัญของ "จิตวิญญาณแห่งการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน" อย่างไรก็ตาม บางทีอาจเป็นเพราะฉันจมอยู่กับนิทรรศการที่น่าเศร้าเหล่านี้ ฉันเลยไม่อยากไปที่มุม "สัมผัสแผ่นดินไหวในร้านสะดวกซื้อ" ในอาคารฝั่งตะวันออก... ฉันได้รับคู่มือป้องกันภัยพิบัติมาเล่มหนึ่ง ดังนั้นฉันจึงจะอ่านอย่างละเอียดเพื่อเตรียมตัวรับมือกับภัยพิบัติในอนาคต