ศูนย์สันติภาพนานาชาติโอซาก้า

รำลึกถึงสงคราม ห้องจัดนิทรรศการยิ่งใหญ่ ค่าเข้าสบายกระเป๋าเพียง 250 เยนเท่านั้น

ร้านค้าเยอะดี

สถานที่แห่งนี้เปิดทำการในปี พ.ศ. 2534 ณ ปลายสุดด้านใต้ของสวนสาธารณะปราสาทโอซาก้า วัตถุประสงค์หลักคือการบันทึกและจัดแสดงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในโอซาก้าในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 รวมถึงเหตุการณ์โจมตีทางอากาศครั้งใหญ่ในโอซาก้า และถ่ายทอดให้คนรุ่นหลังได้รับทราบ ค่าเข้าชม 250 เยน นิทรรศการจัดแสดงอยู่ทั่วชั้น 1 ชั้น 2 และชั้น 3 ภายในจัดแสดงภาพถ่ายและโบราณวัตถุมากมาย นำเสนอเหตุการณ์ต่างๆ ที่นำไปสู่สงคราม ชีวิตในช่วงสงคราม ซากปรักหักพังของโอซาก้าที่ถูกไฟไหม้ และการบูรณะซ่อมแซมในภายหลัง โอซาก้าเป็นหนึ่งในเมืองที่ได้รับผลกระทบจากการโจมตีทางอากาศที่รุนแรงที่สุดในประเทศในช่วงสงคราม และคุณสามารถสัมผัสประสบการณ์นั้นได้ที่นี่ แม้เวลาจะผ่านไป 80 ปีหลังสงคราม ผู้คนที่มีโอกาสได้สัมผัสประสบการณ์ชีวิตในช่วงสงครามด้วยตนเองจะเหลืออยู่น้อยแล้ว แต่บันทึกและนิทรรศการเหล่านี้น่าจะยิ่งมีคุณค่ามากขึ้นไปอีก

การเยือนพิพิธภัณฑ์สันติภาพโอซาก้าของฉัน: ความคิดที่อยู่เหนือประวัติศาสตร์ ตั้งแต่ฉันเริ่มใช้ชีวิตในญี่ปุ่นและเรียนรู้วัฒนธรรมและภาษาของที่นี่ ฉันก็มักจะเริ่มศึกษาประวัติศาสตร์ของที่นี่ด้วย ฉันค้นหาแหล่งข้อมูลมากมาย อ่านเอกสาร และชมภาพยนตร์ และสิ่งที่ฉันค้นพบนั้นทำให้ฉันรู้สึกสับสนและซับซ้อน หลายวันที่ผ่านมา ฉันร้องไห้ไม่หยุด ไม่อาจรับมือกับความโศกเศร้าและความสับสนที่ปะปนกัน ในที่สุด ฉันจึงตัดสินใจไปเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์สันติภาพโอซาก้าด้วยตัวเอง เพื่อดูว่าญี่ปุ่นนำเสนออดีตของตนเองอย่างไร เพื่อยืนหยัดบนผืนแผ่นดินนี้และทำความเข้าใจกับสิ่งที่ผู้คนต้องเผชิญเพื่อก้าวสู่ความเป็นอย่างที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้ ก่อนไปเยี่ยมชม ฉันได้อ่านรีวิวออนไลน์บ้าง บางรีวิวทำให้ฉันรู้สึกเศร้า โดยเฉพาะคอมเมนต์ที่เรียกพิพิธภัณฑ์ว่า "เคลือบน้ำตาล" แต่ฉันเลือกที่จะไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ ด้วยอารมณ์หรือการตัดสิน ผู้คนแสดงออกถึงประวัติศาสตร์ผ่านระดับความเข้าใจที่พวกเขามี และฉันไม่ได้มาเพื่อถกเถียง แต่มาเพื่อรับฟัง รีวิวนี้ไม่ได้เขียนขึ้นเพื่อปกป้องหรือกล่าวโทษฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่เขียนขึ้นด้วยความเคารพอย่างสูงต่อญี่ปุ่น ต่อประวัติศาสตร์ และต่อมนุษยชาติ นักวิจารณ์บางคนใช้คำว่า "เคลือบน้ำตาล" เพื่ออธิบายพิพิธภัณฑ์หรือการศึกษาของญี่ปุ่น ซึ่งไม่ใช่การเคารพอดีต แต่เป็นการยั่วยุ สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าเราสามารถวนเวียนซ้ำรอยความเข้าใจผิดเดิมๆ ที่ว่าประวัติศาสตร์ควรจะจบลงได้ง่ายๆ เพียงใด ปัญหาไม่ได้อยู่ที่พิพิธภัณฑ์ ปัญหาอยู่ที่วิธีการมอง — แนวคิดที่มองหาคนผิดแทนที่จะเข้าใจ ชาวญี่ปุ่นในปัจจุบันไม่ได้สร้างสงครามนั้นขึ้นมา พวกเขาแบกรับความทรงจำนั้นไว้ ทุกครั้งที่ใครบางคนลดทอนเรื่องราวของตนให้เป็นเพียง "การเคลือบน้ำตาล" พวกเขาก็เพิ่มน้ำหนักทางอารมณ์ให้กับคนรุ่นหนึ่งที่กำลังแบกรับผลพวงจากอดีตที่ไม่เคยเลือก สิ่งสำคัญไม่ใช่ว่าเรื่องราวจะถูกเล่าอย่างแผ่วเบาหรือรุนแรง — แต่มันอยู่ที่ว่าเรื่องราวนั้นสะท้อนออกมาอย่างไร ความขัดแย้ง ความรู้สึกผิด และการปฏิเสธมีอยู่ในตัวมนุษย์ทุกคน ความบิดเบือนแบบเดียวกันที่เคยก่อตัวเป็นสงครามโลกยังคงมีอยู่ในปัจจุบันในรูปแบบที่เล็กลง ระหว่างผู้คน ภายในครอบครัว ในชุมชน และระหว่างประเทศ แม้ขนาดจะเปลี่ยนไป แต่รูปแบบยังคงอยู่ นั่นคือความเข้าใจที่ไม่ตรงกัน คนหนึ่งโจมตี อีกคนปกป้อง และทั้งคู่ต่างต้องทนทุกข์ ทุกยุคทุกสมัยยังคงเจ็บปวด เราอยู่ในศตวรรษที่ 21 เรามีเครื่องมือทางวิทยาศาสตร์ ความเห็นอกเห็นใจ และความตระหนักรู้ที่จะก้าวข้ามความซ้ำซากนี้ไปได้ ถึงเวลาแล้วที่จะมองประวัติศาสตร์ไม่ใช่ความรู้สึกผิดหรือความภาคภูมิใจ แต่เป็นบทเรียนของมนุษย์เกี่ยวกับความสมดุลของสัญญาณ: พลังงานเดียวกันที่ก่อให้เกิดสงคราม เมื่อประสานกันแล้ว จะกลายเป็นปัญญา เกี่ยวกับ Peace Osaka Peace Osaka ไม่ใช่ประวัติศาสตร์ที่ “เคลือบน้ำตาล” แต่แบกรับน้ำหนักอันหนักอึ้ง — อย่างเงียบๆ — พยายามค้นหาภาษาที่ไม่ทำลายความหวัง การชี้นิ้วโทษคนอื่นนั้นง่าย แต่การสร้างพื้นที่สำหรับความเข้าใจนั้นยากกว่า และนั่นคือจุดแข็งที่แท้จริงของญี่ปุ่น — ในความสามารถในการอดทน ไตร่ตรอง และยังคงเลือกสันติภาพ ชาวญี่ปุ่นต้องทนทุกข์ทรมานทั้งสองฝ่าย — ผ่านการสูญเสีย การทำลายล้าง และภาระของความรู้สึกผิดทางประวัติศาสตร์ ผู้ที่ต่อสู้เมื่อหลายสิบปีก่อนไม่อาจคาดการณ์ได้ว่าการตัดสินใจของพวกเขาจะทำให้คนรุ่นหลังต้องแบกรับมรดกทางอารมณ์อันหนักอึ้งนี้ไว้อย่างไร ชาวญี่ปุ่นในปัจจุบันแบกรับทั้งความโศกเศร้าของเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายและความอับอายของผู้รุกราน พิพิธภัณฑ์สันติภาพโอซาก้าไม่ได้สร้างขึ้นเพื่อบอกเล่าเรื่องราวสงครามทั้งหมด แต่สร้างขึ้นเพื่อให้ผู้คนรู้สึกถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่ในสงครามในฐานะพลเรือน ความหวาดกลัว การโจมตีทางอากาศ เสียงร้องไห้ของเด็กๆ และการทิ้งระเบิดเพลิง คือสิ่งที่ชาวญี่ปุ่นทั่วไปได้ประสบพบเจอ ไม่ได้มีเจตนาที่จะปฏิเสธการรุกรานของญี่ปุ่น แต่กลับมีเนื้อหาเกี่ยวกับสงครามและปีที่พวกเขาเคยกล่าวถึง แต่มีวัตถุประสงค์เพื่อบอกว่า: “ดูสิว่าสงครามทำอะไรกับใครบ้าง” ทุกประเทศต่างอนุรักษ์ประวัติศาสตร์ไว้ด้วยบาดแผลของตนเอง แต่ละประเทศต่างพูดจากบาดแผลของตนเอง หลายประเทศยังคงดิ้นรนที่จะพูดถึงสงคราม พวกเขาได้รับผลที่ตามมา แต่ไม่ได้รับอำนาจที่เป็นต้นเหตุ ความจริงทั้งหมดนั้นหนักหนาเกินกว่าที่ประเทศใดประเทศหนึ่งจะแบกรับเพียงลำพัง แต่ละประเทศต่างแบกรับน้ำหนักทางอารมณ์ที่แตกต่างกันจากอดีตเดียวกัน บทบาทของเราในฐานะพลเรือน ผู้เรียนรู้ และมนุษย์ ไม่ใช่การกล่าวโทษหรือปกป้อง แต่คือการช่วยฟื้นฟูความสอดคล้องกัน ประวัติศาสตร์ไม่ควรแบ่งแยกเราอีกต่อไป ประวัติศาสตร์ควรสอนให้เรารู้จักรู้สึกและรู้จักหยุดทำผิดซ้ำซาก

ฉันไปที่นั่นในวันที่จะไปดูปราสาทโอซาก้าค่ะ อ้อ จริง ๆ แล้วอยู่ไกลจากสถานี JR Osakajo Koen นิดหน่อย แนะนำให้ไปจากสถานี JR Morinomiya ค่ะ ที่นี่ให้บริการฟรีสำหรับผู้ที่มีอายุ 65 ปีขึ้นไปและผู้ที่มีใบรับรองความพิการ และมี Wi-Fi ฟรีด้วย ฉันเห็นนักท่องเที่ยวหลายคนนั่งเล่นชิลล์ ๆ ข้างทางเข้าและใช้ Wi-Fi โดยไม่ได้เข้าไปข้างในเลย ข้างในมีนิทรรศการหลากหลาย ทั้งโอซาก้าก่อนสงครามและหลังสงครามทางอากาศ หนังสือพิมพ์ เครื่องใช้ไฟฟ้า โปสเตอร์ ดีวีดี และวิดีโอจากยุคนั้น ถ้าสนใจเรียนรู้จริง ๆ ที่นี่สามารถมาเยี่ยมชมได้หลายครั้งและเพลิดเพลิน อ้อ แล้วก็มีขายของที่ระลึกด้วย แต่ไม่ใช่ราคานักท่องเที่ยว เลยราคาปกติและค่อนข้างถูก